Yanmak

Tutkunu olmuş sevdalar gibiyim bu gece. 

Bir yanımda eksikliğin, bir yanımda yüreğimde görülmeyen yerin.

Modası geçmiş aşıklar gibi basit ve basiretsiz cümlelerde cebelleşiyorum .

Gülesim geliyor sefilliğime.

Aynı mekanda,  aynı zamanda olmuş bir vuslatta kaldı sezgilerim.

Ha var ha yok misali geziniyorum sokaklarda.

Aklını üç kuruşa satmış berduşlar gibi, kör aşık rollerini oynuyorum gene kendime.

Kendimi kandırmaya devam ediyorum;  sensizliğin son demlerine yaklaşan bu gecede….

Destur almak gerekir mi bilmem, gözlerimden akıp yüreğime izinsiz giren göz yaşlarımdan?

Zor mu telaffuz etmek yanmışlığı?

Yanmaklığın yakınından bile geçmeyen sevdalarda boğulmak ; akilane mi bilmem ama zor geliyor böyle sancılanmak.

Mevsimini geçirmiş baharları bırak,  hazan yelleri bile esmiyor, saçlarımın arasından. Dokunmuyor hiçbir his yüreğimin sakin mizacına .

Aşıyor beni bu boğazımda düğümlenen hıçkırıklar. 

Hançerleyip özgür bırakasım geliyor, yüreğimde ki bütün sancıları.

Basit geliyor her şey bana!

Gözümden düşmeye görsün, gönlümden de düşüveriyor bir yaprak misali.

Akıyor gidiyor bütün çirkinliğiyle sevdam.

Tatlı tebessümlerini bile kucaklaşıp gönderiyor bütün sadeliğiyle.

Hiçbir şey kalmıyor artık hayatımda. Aldığı gibi vermesini de biliyor deli yüreğim.

Şimdi ;

Hep verilenler ile mesut olmayı ustalıkla bilen yüreğim, emaneti iade ettiğinde de layıkıyla yaşamalı hüznünü diye söyleniyorum.

Zaten böyle değil midir diye soruyorum kendi kendime.

Artık;

Eyvallahım kalmadı yolculuklara. Bin bir dertten kaldırdı yürekleri bu sessiz çığlıklar. Akşamlar daha bir sesiz oldu bu gariban hayatımda. Hani desem bir sensizlik var yaşantımda, nankörlük ederim bütün dertlerime.

Olması gereken olmuşsa, olacak olanda olmalıdır…