Geldi, çattı yine hazan mevsimi Dökülüyordu yapraklar Ağaçlardan, Kimi soğuktan Kimi yalnızlıktan   Hazan mevsimi Benim için hüzün mevsimi diyor. Dalından kopan yaprak. O da gitti Diğer dalından kopan yaprakların Yanına.   Yalnız değildi şimdi Kendi gibi Ya soğuktan Ya da yalnızlıktan kopan Yapraklar vardı.   Dalından koptuğu ağaca sahip çıkan Can veren Toprağa kavuşacaktı.   Önce Toprağa karışacaktı Sonra Ağacın köklerinden ağaca can verip Baharı bekleyecekti Yeniden yaprak olmak için.   Dalından kopan yaprak Baharla Yeniden doğacak Yeniden hayat verecekti doğaya.   Ya başka yerlere giderse Hoyratça esen bir rüzgârla,   “Üzülmem” “Ben yine kavuşurum Toprak Anaya “diyordu Dalından kopan yaprak.