Geldi, çattı yine hazan mevsimi
Dökülüyordu yapraklar
Ağaçlardan,
Kimi soğuktan
Kimi yalnızlıktan
Hazan mevsimi
Benim için hüzün mevsimi diyor.
Dalından kopan yaprak.
O da gitti
Diğer dalından kopan yaprakların
Yanına.
Yalnız değildi şimdi
Kendi gibi
Ya soğuktan
Ya da yalnızlıktan kopan
Yapraklar vardı.
Dalından koptuğu ağaca sahip çıkan
Can veren
Toprağa kavuşacaktı.
Önce
Toprağa karışacaktı
Sonra
Ağacın köklerinden ağaca can verip
Baharı bekleyecekti
Yeniden yaprak olmak için.
Dalından kopan yaprak
Baharla
Yeniden doğacak
Yeniden hayat verecekti doğaya.
Ya başka yerlere giderse
Hoyratça esen bir rüzgârla,
“Üzülmem”
“Ben yine kavuşurum Toprak Anaya “diyordu
Dalından kopan yaprak.