-Oysa bunalım  saatlerimi aşmak  için                       dakikalarda  boğuluyorum.- Sen ne zaman karşı komşuya gidip ekmek alsan, ben her kışın kasımında şarıl-şarıl yağan yağmuru seyrederdim.  Kış geldi yine. Yağmurlar...

Kayboldu zaman  gizlerin içinde!  Sevgi zamanı  harcatmayacak  kadar asildi,  vefakârdı; anlayamadınız.   Hep yaşıyoruz hayatlarımızı. Ama öyle, ama böyle…  Geçmişin süzgecinde cebelleşiyoruz, geleceğe umutlanıyoruz. Bir şeyler...

-Geride kalanlara mı yas tutup ağlayalım,  yoksa gelecek anlara mı gebe kalalım?- Sabahların güneşi daha bir aydınlık veriyor dünyama.  Uzun bir geceden sonra doğan bu aydınlık gelecek günün de habercisi oluyor aslında.  Bir yandan iyi...

Oysa biraz da alçak  gönüllü olmak ve  başkalarının  mutluluğuna sebep  olarak,  mutlu olmak daha  ziyade bir kazanç  olmalı... Umudun sonunda, inancına ve zaferine ulaşamamış bir insanın gelecekte ki hayali ve hırsı elbette ki olumsuz...

Duvarları bezden yamalı, Sütunları kardan karalı. Islak çoraplar yağmalardı ayaklarımı. Gece bir korku tüneli gibi Çökerdi odama; Tek katlı yatağımdan Pencereye uzanırdı avuçlarım. Sıcaklığına gem vurmuş Ayazlar gibi üşürdüm,...

Zoruma gitti, Bu umarsızca gidişin. Kapalı kapılar ardına saklanan o umarsız duruşun. Bunca kızıllığın koynuna saklanmış düşlerle bir hiç gibi terk edişin. Zoruma gitti, Vicdanın bir köşesinde duruşum, Oysa benim yerim yüreğin olmalıydı,...

Hala o anki heyecanla anlatabiliyorum seni. Hala mutluluktan ağlayabiliyor gözlerim! Gözlerinle ilk karşılaşmam, o çocuksu gülüşün. Her şeyin bir başlangıcı vardı. Bizim ki de buydu herhalde. Sen Gülüm, Hep Sen! Bu deli yüreğim  uslanmaz...

Bir yarın daha gelecek sabahlara doğru ve biz hep şafaklara akacağız, gök kırmızısı bulutlarla.  Her zaman umutla ve kararlılıkla yürüyeceğiz bütün engebeli yolları.  Hiçbir zaman umutsuzluk düşmeyecek yakamıza.  Peşimizden gelmeyecek...

Kuşları seyrediyorum penceremden. Beyaz bembeyaz bir güvercin kondu; yıkık, eski bir viranenin çinkodan damına. Beyaz tüyleri, saf ve masum bir çocuğu andırıyor sanki.  Ne umut verici ne temiz bir hayat olurdu bembeyaz olabilmek.  Kirlenmemiş...

  -Geride kalanlara mı yas tutup ağlayalım,  yoksa gelecek anlara mı gebe kalalım?-   Sabahların güneşi daha bir aydınlık veriyor dünyama.  Uzun bir geceden sonra doğan bu aydınlık gelecek günün de habercisi oluyor aslında.  Bir yandan...

İnsanların mutluluğa erişiminde en önemli etkendir ruh. İnsan + Ruh deyince insanın aklına ilk olarak 'İnsan Ruhu' geliyor. Bunun devamında ise ruhun hayali bir varlık olarak algılanması, kaçınılmaz oluyor tabi ki…  Oysa ki, ruh...

Hissediyorum kızıllıkların içimde haykır-haykır bağırdığını. Dışarı vurmasa da içime, yüreğime, ayaklarıma kadar sızladığını. Sindire-sindire aktığını. Tamamen geçmese de; Düğümlenip avuçlarımın içine doğru yumrulandığını...

'Hayat  çözülmesi zor  bir düğüm.  Unutmayın; korkak  yürekler,  doğrulukta  asla yer  alamazlar” Bir gün umudumun tükeneceğini bilseydim,  her şey yokluğa menzil olup gitmeden önce, bütün düşlerimi sarar sarmalar sandıklara...

Yaşamım bir gün gelecek kapı eşiğinden ayaklarımın ucuna. Beklediğim hayatımın sonunda acıyan veya acıtan yaralar gibi kanatacağım bütün dikenleri. Ben bir yoksulluğa adamıştım tohumlarımı. Şimdi uzanabildiği kadar yandaşlarına...

İlhamlarım var benim, kalbime ışık gösteren. Ayaklarımı ve düşüncelerimi harekete geçiren.  Kırmızı çizgilerim var benim, aşılması ve ikna edilmesi zor duvarlarım. Cesaretlerime zincir vuran, içimi dağlayıp, kanımı donduran.  Umutlarım...

Bugün yıldızları toplayıp, karanfil demetlerine ekledim senin için. Bugün denizlerden dalga sesleri topladım senin için. Dağların yeşilinde, mavilikler akladım. Dünden özel, anılar yaşattım. Hatıraların çokluğunda, yalnızlığın koynunda...

Vicdan   Zoruma gitti, Bu umarsızca gidişin. Kapalı kapılar ardına saklanan o umarsız duruşun. Bunca kızıllığın koynuna saklanmış düşlerle bir hiç gibi terk edişin. Zoruma gitti, Vicdanın bir köşesinde duruşum, Oysa benim yerim yüreğin...

Yaşıyorum! Yaşıyorum, Yaşamanın ne demek olduğunu, Nefes almanın nasıl olduğunu, düşünmenin hazzını İçime sindire-sindire, Bütün karanlıkları, uçurumları ayaklarımın altında eze-eze yaşıyorum. Yaşamın o tatlı yüzünü, sıcak...

  Yabancılığını yitirmiş bir memleket gibiydi edaları. Güvençli ve mahmur bakardı çoğu kez insanların yüzüne. Fırtına koparırcasına ağlatırdı tüm yanılgıları. Peşinden koşmayı arzu edenlere işkence iniltileri arasında keyif...

Benim serseri yüreğim; Beni işit ve sözlerime itaat et! 'Ben, gözlerinin göremediği kadar körelmiş aşklarda hiç yağmalamadım seni. Kalbimin sesini ve mantığımın düşünceleri hep tek bir çizgide tuttum. Tek düze hayalleri için yaşayan...

DÜŞ Düşlerimi düşünüyorum, Yarınlara kol kanat geren aydınlıklarımı, Bana ait olan, Ince çizgileri, pempe patikleri, Kırmızı kitapları ve beni düşünüyorum... Bir yerlerde hala en ufak bir sarsıntıya Dudaklarını büzüştürüp ağlayacak...

  Yeniden Hayat! Fakat bu Kaçıncı, Yeni Hayat…   Sen ne zaman karşı komşuya gidip ekmek alsan, ben her kışın Kasımında şarıl-şarıl yağan yağmuru seyrederdim.   Kış geldi yine. Yağmurlar başladı… Yağmur sonrası yurdum Toprak ...

Ellerimin şahlanışı ile   yüreğime haykırdım... Karanlığın nöbetçileri yakaladı ellerimden. Tam vuracaktım ki,   Dur dedi! Yüreğim, ellerinin merhametine sığınmışken; Ona vurabilir misin? Vicdanın da ki çocukluğu bir garez uğruna...

Bir çıkar kavgasında yüreğim. Bir yanı erenler, bir yanı ateş. Bir kaç yerden yaralanmış, bir yanı kan, bir yanı yaşla dolu. Her gecenin sabahına giden zamanında, semaya açıp dua eden, anne yüreği kadar masum ve biçare. Namlunun ucuna...